تاخدا هست، علی مولاست

سویِ سبزیِ سینه
 نگاهم را رنگ میزند
سَر بلند میکنم
افق
سبز و سرخ در خود می پیچد

گردی عظیم
 آستانِ آسمان را مشوش ساخته
صوری نافذ
 نواخته میشود
قلب بَل جان
در
قفسِ تن بال و پَر میزند

دنیا در استخوانِ گلو جمع میشود

پاییز را عاشقم

اشتباه نکن!
این صدای فریادِ جاروی رفتگرِ خسته
 بر تنِ کسالت بارِ خیابان های نه چندان پاک نیس

صدای پاهای بی رمق من ند اینان؛
 که تنهایی اش را برسرِ برگ هایِ خشکِ
از چشمِ درختِ همسایه افتاده تلافی میکند