دریای سیاه

نگاهم میکند

با چشمان پر...

+ حرف آخرته این؟

سرم را به سمتش میچرخانم

خیره چشمان لبریزش میشوم

- شرمنده م...

حرفم را قطع میکند

+ شرمندگیت رو نمیخوام

هیچ حرف دیگه ای نمیخوام

فقط یه کلمه

حرف آخرته؟

سرم را زیر میاندازم

چانه ام بین شکاف یقه ام قایم میشود

- آره غزل...

خیلی سریع بلند میشود

چادرش را مرتب میکند

از سمت چپ نگاهم میرود

قاب چشمانم خالی از سیه چشم بانو میشود

درست مثل قاب تمام زندگی ام...

حالا چشمان من است

که

پر است...

به جای مِهر رفته ام

من ناچارم حالا

هزاران دانه وابِل بکارم در این دشت خشک شده بس خیره مانده...

حتی اگر من دست پربرکتی نداشته باشم

خودش می روید این دانه های درشت باران...

دچارم

که

هروز درست سرِ ساعت دلِ تنگ

بنشینم اینجا

و

به جای رؤیت غزلِ مِهرچِهر

نمازآیات این خسوف را بخوانم

هم نشسته

و

هم
با ذکر تسبیح هزاران موج نو که مروارید به نگاهم می آورند...

+

دیروز

پزشک جوان با طعنه گفت

پدرجان!

دل بکن از این بانو مرواریدهایت

باید عمل شود چشمانت...

و من دانستم

که

دریای سیاه مرا بلعیده

و

من

یادم افتاد

درست 40 سال است

که

مِهر چادرش را تکاند و رفت

و

خسوف شد

و

من...

وای من!

نماز آیات امروزم را نخوانده ام...