این روزها
حتی غزل هم حوصله ندارد
نه به گوشی دست گرفتنم در خانه گیر میدهد
نه به اخبار نگاه کردن های پشت سر همم
حتی یک بار هم نیامده با بشقابی از میوه های پوست کنده و آماده
بنشیند کنار دستم
و
زمینه چینی کند تا همتم شود آخر شب تا سرخیابان را پیاده روی کنیم
مثل همیشه در خانه را که باز میکنم بوی غذایش می آید
مثل همیشه برای سلام دادن و خسته نباشید گفتن به استقبالم می آید
مثل همیشه حواسش هست
که
صبح ها باید عسل بخورم
و
شب ها توت خشک
اما
غزل همیشه من نیست
حالش یک حال غریبی است
انگار یک بغض گنده توی گلویش گیر کرده است
اصلا مدتی است نوک دماغش سرخ است
نمیدانم در ساعات نبود من، چقدر گریه میکند
اما
میدانم خیلی است
یک دنیا با خودم کلنجار رفته ام
حتی در کمال بی رحمی دلم هزار راه رفته است
هزار فکر بیخود کرده ام
که هربار می خواهد از جایش بلند شود
یا هربار که می آید مینشیند
و
مچ دستش را میگیرم
سرش را بالا نمی آورد
وقتی چانه اش را میگیرم و بالا می آورم
از چشمانم فرار میکند
هربار که با دنیایی غم و سردرگمی صدایش میکنم غززززززل
می فهمد
دنیایی ناباوری و اندوه در صدایم و خطابم فریاد میکشد
اما
باز دهان نمی گشاید
نمیدانم
حس میکنم امشب کاسه صبرم لبریز شده است
امشب
اگر این قفل حتی با غضب هم باز شود
باید باز شود
حتی اگر...
این اولین بار است که این چنین یادش رفته
قول و قرارمان باهم چه بوده!
ما از این رسم ها نداشته ایم
که
یکی دردی داشته باشد و دیگری فقط نگاهش کند
فقط خستگی اش را نفس بکشد
این غزل
امشب اگر قطعه هم شود باید با من حرف بزند
با علی خودش...
.
.
.
و من چقدر پریشانم از خیالاتم
از
حس نکردن این سنگینی بر صدرکوچک غزلم
حتی وقتی
خودم بوسه بارانش میکردم...
همه اش همین بود!
اسمم را دوست دارم...میدانم...درد میکند هرجا که این اسم باشد...
نفس در قفس تنگ، تنگ میشود
وقتی
حبِ این اسم، رسم همه جان میشود...
غزل دل تنگ است
دل تنگ...
جای بوسه اش هم
داغ است،حتی!
