حقیقت این است
که کافیست
از یک انسانی ناراحت شوی
یا دلخور شوی
یا ناامید شوی
یکهو بند دلت می برد
یکهو خالی میشوی
یکهو حس میکنی تنهای تنهای تنهایی دراین دنیای بزرگ
یکباره ذهنت میرود سراغ لحظه مرگ
آخر از دنیا
بیزار میشوی
خسته میشوی
سیر میشوی
یاد احتضار میوفتی
و
یاد لحد و شب اول و فشار و سوال و ...
یاد برزخ
یاد قیامت
و
چرا هر چه تلاش میکنم
اما
به امیدهایی که به خودم میدهم
امیدی ندارم!
حس میکنم دارم میث همیشه خودم را گول میزنم
حواس خودم را پرت میکنم
تا فکرم را منحرف کنم
اما
مرگ که حق است
مرگ که بی رحم است
مرگ که بی خبر است
دلخوشی ای ندارم
تکیه گاهی هم
من میترسم
و
من ناراحتم
پناه من کو؟!
آنکه در آغوشم کشد
سفت.محکم.طولانی
یکجوری که صدای استخوان هایم هم دربیاید
یک جوری که نفسم سخت شود
و
به من بگوید
آخر احمق
مگر من نیستم که تو اینطور ترسیده ای؟
اینطور تمام شده ای؟
من یادم مانده
من باورم شده
که سلول هایت هم او را دوست دارد
من مطمئنم حتی وقتی به یادت می انداختم او را دوست داری
و
تو هم او را دوست داشتی و هم باز به کارت ادامه میدادی
و هم میدانستی نگاهت میکنم و هم باز ادامه میدادی
و من هربار میگفتم لج باز احمق
من میدانم که حتی همان دوست داشتن حسن سرکشی هایت هم واقعی بود
من تو را میبخشم
من تو را به خاطر او میبخشم
حتی همین الان که دارم مینویسم
امید دارم واقعی باشد
اما
آن ته دلم ناامید از امیدمم است
من نمیدانم ته خط کجاست
نمیدانم ناامیدی ای که کفر است چگونه است
اما
یعنی من کافر شده ام؟!
حالا حتی اگر بگویمم استغفرالله ولی وقتی هنوز ناامیدم
فایده اش چیست؟!
+
من روی خواستن ندارم
پس نه میخوانم و نه میخواهم
سرم را حتی پایین انداخته ام
دوست ندارم نگاه کنم به آسمانت و کسی نگاهم را نگاه نکند
من احمق لجباز فراموش شده ام
همین حوالی...
