تهدید-فرصت

عرض شکاف علمی

بین ایران و ابرقدرت های علمی دنیا

چیزی حدود 300 سال است

تمام آن بازه ای که آنها روی دور توسعه افتادند

و

ایران جا ماند

اما

چند نکته در این مسئله جالب توجه است

غرب از چه ساختاری استفاده کرده و می کند؟

چالش نوپدید غرب در این ساختار چیست؟

پاسخ غرب به چالش جدی اخیرش کدام است؟

سهم ایران در ایجاد و پاسخ به این چالش چه میزان است؟

اثر دستیابی کامل غرب به پاسخ برای ایران چه خواهد بود؟

در مَدرسی مغتنم

اشاراتی به موضوع را تلمذ نمودم

که

ناگزیر دچار تعمیق تاملات شدم

فرمودند

که غرب کل سازه توسعه اش را بر بنیان اتیکت استوار ساخته است

بهتر است بگویم ماهیت سیستم، اخلاق حرفه ای یا همان اتیکت است.

و

اخلاق حرفه ای بر مبنای تسهیل و مدیریت ارتباطات به هدف دستیابی به علم می باشد.

بخش عمده ای از آن 300 سال شتاب گیری غرب و عقب ماندگی ایران

مغروق سرخوش از این قالب و محتوا بوده است

لیکن در دهه های اخیر خلل های جدی این نوع مَفصل های سیستمی

حفره های عریض و طویلی را ناشی شده است که توان انکار و پنهان سازی آنها دیگر میسر نیست

جدی ترین چالش بحران روابط انسانی و رابطه لاینفک خدا-انسان است

که

در جزیی ترین شاخه های رفتاری روزمره دردسر سازی می کند

و

سیستم را بصورت مداوم به هشدار خطای ساختاری اخطار میدهد.

نکته بسیار جالب توجه

نحوه برخورد مقطعی و موردی با این آلارم های هشدار دهنده در سیستم است

غرب به صورت شگفتی

از مسکن هایی با سازه مولکولی دینی و به ویژه اسلامی برای التیام بخشی و گذار از مقطع بحران به نقاهت بهره میبرد

لیکن بدون نام و نشان یا تعمیق و تسلیم همه جانبه...

اگر صرف یک ایرانی به قضیه نگاه کنیم

این جای بسی خوش حالی است

که گستاخی غرب مقابل دین موجب کند شدن حرکت صعودی مدل توسعه او خواهد بود

و

این درواقع یعنی مجالی بیشتر برای ما جهت هضم فاصله 300 ساله و دسترسی کامل به نقطه پیشرفت تا سطح کنونی جهان

منتها اگر از منظر یک مسلمان بررسی نماییم

این جای اندوه دارد همچنان که با توجه تجربه محور بر اثر لاجرم مدل های اسلامی بازهم مقاومت های منفی به شدت ادامه دارد، قوی تر از هر برهه تاریخی دیگر...

که این به معنی نزول نمودار حرکت غایی بشر به سمت هدایت است...

در کل آنچه مدنظر نگارنده است

یک پیام کلی است که از مبحث دریافت کرده ام

فاصله کنونی مابین ایران و غرب در مسئله خطیر علم که زیربنای پشرفت است

و

جان مایه قدرت و تسلط امروزی در دنیاست

اگر برایمان قابل رفع باشد آن هم به وسیله تلاش بیش از حد و با امید به مزیت خاصه جامعه مسلمان در تلاش مادی یعنی کسب توفیق از سمت خدا که تنها توجیه گر فاصله های زمانی است

^{(به این معنی که مبتنی بر نص شریف میفرماید خداوند کمک میدهد به شرط تلاش..هم به کافر اگر تلاش کند و هم به مسلم اگر کوشش نماید}

^{اما یک مزیتی خاص مسلم است که درواقع تفاوت او با کافر می باشد..}

^{توفیق! پروردگار به تلاش مسلم توفیق میدهد و این بسیار امید بخش است. درواقع دانشمند کافر 200 سال میکوشد به دانش هسته ای میرسد..دانشمند مسلم تلاشی با طعم مجاهدت میکند و خداوند توفیق میدهد و او آن راه 200ساله را در 30 سال طی میکند..شاهد مثال بسیار دارد اما دست به نقدش همین غنی سازی هسته ای توسط شهید شهریاری است)}

لیکن با احاطه کامل غرب به بسته کاربردی اسلام و بهره وری هوشمندانه از آن، این فاصله یقینا چنان تعمیق و گسترده می شود

که

یحتمل کاستن و اشباع آن هرگز از عهده مان برنیاید.

ما با خطر جدی از دست دادن همیشگی تسلط دین بر انسان مواجهیم.

باید دقت داشت که این هشدار زمانی به درستی درک میشود که ما اصلی ترین ماموریت امت اسلامی را فهم کرده باشیم که آن جز حرکت دادن بشر به سمت تسلیم نمی باشد

و این دقیقا همان غایتی است که توجیه گر تقلای ما برای دستیابی به قدرت و پیشرفت و عزت همه جانبه در فضای بین الملل است.

استراتژیست جوان جنگ میگفت

فقط

تلاش و اخلاص...

این رمزی است از فرمانده که امروز به راحتی قابل خواندن است.