بود...

خدا نگذاشت

و

او هم

حواسش بود...

+

دفعه قبل

دم رفتن

در منطقه آخر

"تمرچین"

پایین ارتفاع

برگشتم به عقب و یکباره

صورت خندان ماهش را دیدم

که

خیره ام مانده...

تمام هفته دنبالش گشته بودم...

این بار

همه اش دنبالش نگشتم

منتها

جایش خالی بود

صبح روز آخر

وسط حیاط اردوگاه

نگاهم افتاد به پنجره باز یک اتاق

و

از لابلای نرده های حواس پرت کن

یکباره

خنده صورت ماهش را

دیدم

چسبیده بود به دیوار...

باز هم دم رفتن

خودش را نشانم داد...

من

حتی دلم نیامد

اسمش را بگذارم

قاطی لیست قرعه کشی...

یکی گفت

خودتان جاماندید!

چه لزومی داشت اما

وقتی

از صبح مطمئن شده بودم

که

دعوتنامه من را چه کسی فرستاده است...