انا لله و انا الیه راجعون

سری گشاده ساختم!

شنیده بودیم، خوانده بودیم، ما میدانستیم او که هنگام تبعیت ولی خواب باشد، با لگد دشمن بیدار میشود!
روی سخن من نه آنکه مردم شهرمان نباشد، نه آنکه مرد و زن قمی نباشد، خیر..اما تا وقتی شما جوانان انقلابی و ارزشی زنده اید و نفس میکشید برای این حرف ها، مخاطب شایسته تری وجود ندارد.
تمام عرض من یک سوال است : سرت کجا گرم بود که حرمت حرم اهل بیت را شکستند؟
باید حتما ولی امر بروند پشت میکروفون مَدرَس سطح خارج بنشینند و انگشت اشاره به سمت چشمان بسته مان بگیرند و عتاب نمایند که مگر مرده اند جوانان قم؟!
برای دفاع از کدام حرم تب و تاب داریم پس ما؟
اصلا با کدام روی و رخسار توان داریم پا بگذاریم در خیمه ارباب و بر سینه بکوبیم و اشک بریزیم و اربعین که حتی نه، بلکه فرج امام مان طلب نماییم؟
از صبح به شب مشغول دویدنیم ، جماعتی را ببریم مناطق عملیاتی غرب و جنوب ...تقلا داریم به آن حد که همه طعمش را چشیده ایم تا بودجه ای جور نماییم، دل هایی را راغب سازیم و هم کلاسی هامان را روانه مقتل شهدایی کنیم که تمام عظمت شان و جالب تر تمام سخن شان پای ولی ماندن و حفظ این انقلاب بوده است...
اما، همان موقع که بین مسیر قم و غرب مملکت در ترددیم، همان موقع که گرفتار هماهنگی کاروان های اربعینیم، همان موقع که حلقه زده ایم دستگاه عزای سیدالشهدا را چه سان عَلَم نماییم، -که اینان  جمله ضروریات فرهنگ انقلابی است اما بشرط حفظ هشیاری توأمان - جماعت نفوذ، لشگر حرمت شکنان، شبیخون میزنند به قلب سپاه مان، رخنه میکنند در بطن اردوگاه مان، می آیند بساط پهن میکنند در همین شهر عش آل محمد، همین ارض امن آخرالزمان، در جوار همین حرم معصومِ یگانه امانت حضرت ثامن الائمه علیه السلام نزد ما، می آیند و عربده های مستانه غفلت را از این شهر ، از سنگر انقلاب ما، از مهد نهضتِ روح الله الموسوی الخمینی، اصلا در همسایگی حوزه زعیم عالَم تشیع!  به کوس و کرنا می زنند...
پس کجاست آن هشیاری؟ پس کجاست آن چشمان خون فتاده از پاسبانی حرمت ها، کجاست آن همه بی قراری برای مبارزه ، برای آرمان ها؟
برادرم تا کجا؟ خواهرم تا کجا؟
تا کجا قرار است لب بندی هجمه را؟
کجاست فریاد های هیهات منه الذله؟ کجاست فریاد های مگر ما مرده باشیم بانوی کریمه بی حرمت شود؟ ناله شش هزار شهید اهل همین کوچه و خیابان ها را نمیشنوی؟
منتظرنزول کدام بلا نشسته ای که یک خط حتی، اعتراض نمیکنی؟ یک قدم به خیابان نمیکشی؟ یک سیلی به صورت خام اندیشان متولی شهر نمیکوبی؟
تا کجا قراراست فرصت جسارت دهی؟
و مگر از یاد برده ای که آوینی گفت: هرکس را عاشورایی است و کربلایی؟ و مگر فراموش کرده ای که آزموده را آزمودن خطاست؟
هان ای انقلابی! ای جوان قمی!
هنوز هم توقع داری مولانا صاحب الامر عجل الله تعالی فرجه الشریف ، روی عزم تو، اراده تو،باور تو، اقدام تو و مبارزه تو در نهضت خویششان حسابی باز کنند؟؟؟
تو که در این آزمون ها سرافکنده ای...
جوانان قم، به پاخیزید و انقلاب اسلام عزیز را دریابید
مگر به خواب ببینند خام اندیشان ودشمنان که قم مقدسه را جایی برایشان باشد.
ما وارثان آن شهیدانیم که روزی در همین خیابان شهدایش نفس منافقین را بریدند.
ما مدافعان حرم مهد انقلاب اسلامی ایم.

به  گور خواهند برد آرزوی استحاله انقلاب اسلامی ما را، همه آنان که توهم انعطاف و تغییر ذائقه جوانان را دارند.

لبیک یا حسین علیه السلام