یک لیوان چای ریخت
رفت ایستاد درست وسط حیاط
به حالِ خراب آسمان خیره شد
غبار و طومارهای بلند و ترسناک خشمگین
و نه شاید که غمگین
نگاهش کرد
ماجرا چیست باز
که میکوبی زمین را بر سر خویشت آسمان م
کجا
در کدام چاله زمان
خارت کرده است او...
لیوان یخ کرده چای را
بالا برد
جوشیده بود و تلخ بود
بدون حبه ای قند
گریست و سرکشید زهرماری تیره را...
حرجی نیست بر تو
خوشا به حالِ تو اصلا آسمان
که
بغض نمیکنی هرگز
فقط کافیست
زمین را از جای برخیزانی
بالا ببری
و
از همان جا
یک باره رهایش کنی
و چقدر جای خوبی هستی تو آسمان
میتوانی
شکستن ها را
و
طعم خوشِ خردشدن های مانده از انتقام را
اصلا صدایِ تک تک دنده های درهم شده را
بشنوی
و
برای خودت از لیموی تازه باغِ مرد طماع
بنوشی...
جگرت خنک میشود با مزه لیموهای بالیده در خاک ِ غصبی...
من میفهمم
چه
بدمستی گسی است
وقتی
حقِ یتیمی طعم بگیرد و رنگ بروی زردش بیاید
وقتی
عطرملیح لیمو داشته باشد...
آسمان م
باز می آیم
میدانی؟
با لیوان های دیگری از چایی های جوشیده
بدون حبه ای قند
باز می آیم
و
این همه افسارگسیختگی ات
را
در نهایتِ آرام می نگرم
من تورا خوب میشناسم
تو را حتی وقتی
این چنین وحشی میشوی...
برای من ترسناک نیستی اما
و
تو خوب میدانی چرا...
چگونه بترسانی مرا
آخر
شاگرد تنبل مکتب گریزِ من...
و
من چه خوب میدانم
هراس در کومه های پراکنده حومه طوفان های تو
سالهاست
می زیید
اما
با نشانی جعلی...
به هراس عزیز برسان این پیغام را
که
این ساحره زن
جادویِ زوزه را در گوردخمه های اورامانات دفن ساخته است
و
همین نیمه شبِ دیشب
نجوای وفاداری شیشه عمرش پیچید در گوشِ غدرم...
بگذریم چموشکم!
حالت چطور است آسمان...؟!
یک لیوان چای جوشیده تلخ میخوری
بدون حبه ای قند...؟
چای ...