بگذار با یک صدای خفه
با یک قسم پنهان
با یک بغض بزرگ
با یک عالمه حس فرار
بگویمت
که
میترسم چشمانم را ببندم
میترسم خوابت بپرد
میترسم پلک باز کنم و نباشی
میترسم
من لعنتی
میترسم
توی عزیز توی قدر توی عشق
نباشی
قلب عجب مشت حقیری است
حس میکنم
گالن ها خون داده ام
سردم و کرخت
بی حس
دست و پایم
صدایم
و
دلم
لرز گرفته اند
این بیرون هوا خیلی سرد است
اگر پلک ببندم و نباشی
یخ بندان میشود
بوران
و
من
زیر اینهمه بهمن میمیرم
بگذار
سر بلند کنم
بگذار
خودم
قد رشیدت را ببینم
خودم
بگذار
خودم ببوسمت
و بعد چه کنم؟
چه یکباره سرت می آید
اگر بیاید
آخرین فرصت یکباره می آید
و
تو دیگر زمانی برای خطا نداری
باید خوب شوی
آن قدر خوب
که
بگویند
معجزه شده...
پیامبری آمده؟
و
من
باید چه یکباره معصوم شوم...
سینه ام جای اینهمه التهاب ندارد
و
چقدر قلب حقیر است
و
چقدر من
کوچک بودم و خبر نداشتم
اصلا چقدر من بیچاره دیدنت بودم
و
خبر نداشتم
من.خیال تو.مرگ...همین الان یکباره!