ققنوس...

گُر که بگیرد
چون خوره به جانِ دل
موریانه به دلِ چوب
و
سرخی به کشاکش پنبه

به یکباره
از صفر به صد میرسد
و
همه اش به یک پا
میشود شعله
و...

چون چشمانِ از کاسه بیرون زدهِ
کابوس دیدهِ خواب پریدهِ نیمه شب

نفس هایش شماره ندارد
و
سینه اش آرام

شاید
کوبش تپشش را از روی لباس هم بتوان دید

اینگونه
به جان میخرد
شعله را
و
سرخی را
و
داغی را
و
ایستاده میسوزد
و
به آنی
خاکستری بیش
از او نمی ماند

به همین
یکبارگی
و
آشفتگی

درست چون همان
کوبشِ بی امانِ ماندهِ زیرپیراهن

برمی خیزد
آرام وخرامان

بال و پَر میکشد به رخِ شعله های رفته و داغیِ مانده خاکستر
که نه
گهواره اش

انگار
این هم تَبی از تشنجِ رجزخوانی هایش است

وقتی پَر میگیرد که پای از خاکسترها بکشد
و
بند از دل

هوای مَستِ بال هایش
قرار از سر غبارها میگیرد

و
در همهمه طومارِ به هم پیچیدهِ ذراتِ خاکستر
برمی خیزد
و
می رود

از او
تنها
رد پایی می ماند
به خاطر
و
مُسمایش میشود
خاطره

درست به همان
سوزندگی و یکبارگی
ققنوس...