قصه آبادی ما

از قدیم میگفتند که
آخرالزمان چنین است وچنان است
فساد زمین ودریا را مسخ میکند
زنان عریانند هرچند لباس برتن دارند
احکام خدا اجرا نمیشود
دین خدا مظلوم ومهجور
اسیر تحریف وبدعت میشود
آه از نهاد کل مخلوقات عالم بلند میشود
وبسیاری دیگر...
اما
حرفهای کمترشنیده دیگری هم این میانه ها هست
همینطور که سایه ابلیس بر جهان میخزد
در گوشه ای
درهمین کنج دنیا
کسی بت طاغوت را میشکند
صدای نوزادان بگوش میرسد
گهواره ها به سرعت تاب میخورد
روستای کوچک شیعه از بند خانان شیطان می رهد
شتاب گهواره ها بیشتر میشود
پیشه وران تنها شریعت حق
بذرهاشان را آشکار برزمین می پاشند
جوانه ها سرزنان لب میگشایند
بستر روستای شیعه آبادی میشود
چشمان تیز زاغان سیه منقار برق میزند
صیحه هجوم در آسمان آبادی شنیده میشود
انگار جونده ای ناپیدا دشت را میخورد وجوانه هارا
زاغان مست از له کردن جوانه ها میرقصند
پیشه وران شکسته دل خود را به بت شکن میرسانند
شیشه های خانه ها همه شکسته
بت شکن, آرام است ولی...
در دلش بساط روضه پهن است انگار
همه میدانند جز با یا حسین نمیشود چنین با سکینه بود
بت شکن, نگاهش را به کومه های متین وسیاه پوش گوشه آبادی میدوزد
صدای شکستن بقض ها باگشودن بغض ها در هم می آمیزد
کومه های سیاه برمیخیزند
درب خانه ها گشوده میشود
زاغان وکلاغان همچنان مینوشند ومیرقصند وبیخودند ازخود
ناگاه همهمه ای برمیخیزد
زمین میلرزد از هجم صدای مبهم ولی آشکار
از هرخانه سروی کمر راست میکند
بساط روضه پهن است در آبادی
جز با یا حسین نمی توان اینهمه عباس دید
مادران, سپاه بت شکن را با چای روضه حسین شیرداده اند
بساط اسپند و بوسه بردست مادر وگرمی پشت پدر
بساط سربند و پرسیمرغ بدوش
بساط لبیک یا روح الله
بساط پر ریختن کلاغان
بساط سرخی خون شهید برشاخسار سرو مادران
قصه, قصه روستایی ست
که آبادی شد
وآبادی ای که
تمام دنیا شد
قصه, قصه نزدیکی ظهور است
قصه آخرالزمان ...

^{فرماندهی ات مبارک سردار...زین الدین عزیز}