ح جانم
عرضی داشتم محضرتان...
این بار هم نشد
غصه اش را نخورید
از همان مسیر سخت تر بروید
خدا را چه دیدید
شاید روزی
شاید روزی در همین خیلی زود ها
دوباره هم مسیر شدید
باز هم با بهترین های خدا هم نفس شدید
غیر از این است؟
میدانم برایتان چقدر سخت است
اما
ما که نمیدانیم چه خبر است
میدانیم؟
پشت این کوه
چه منظره هایی پنهان است
میدانیم؟
پس غصه اش را نخورید
بیایید همان کار سخت را که مدتها بود از آن میگریختید
همان را بیایید انجام دهید
نمیدانم چرا
اما
آنقدرها هم تاریک نیست به نظرم
شما چطور؟
حس شما چیست؟
من؟!
نمیتوانم غصه اش را نخورم
شبیه اسرا است حسم
وقتی
در اردوگاه، خبر آتش بس را شنیدند
و
میدانید
راستش دائم میترسم
در همین اردوگاه باشم و خبر رجعت روح الله را هم بشنوم...
حسم شبیه جانبازهایی است
که
هر پنج شنبه میروند گلزار شهدا
و
هی آه میکشند که پس کی تمام میشود
آن یک لحظه ای که بین ما این همه سال فاصله انداخت...
خلاصه حسم امیدش کم است
اما
من هم به این که میگویید فکرکرده ام
باید از همان راه خیلی سخت بروم...
و
خب
کیست که نداند
این راه
همین نیم بند انگشت آدم هایی هم که اطرافم داشتم را از من میگیرد
راه سختی اشباع از تنهایی محض...
یک بار از بزرگواری
شنیدم
که این راه را فقط باید تنها رفت
خب فرار بی فایده است
بیا به دل این ترس بزنیم ح جان...
که میداند
شاید پشت این کوه
زیبایی یک زن باشد با گوشواره هایی از آلبالو
زنی لبریز آرامش
که
پایش برهنه است تا ماسه های دریاهای دور را لمس کند
نشسته درتابی درختی
با قهقهه های مستانه
انگار که غروب سووشن است...
احسنت ، تشبیه بسیار دقیق و زیبایی کردید:
حسم شبیه جانبازهایی است
که
هر پنج شنبه میروند گلزار شهدا
و
هی آه میکشند که پس کی تمام میشود
آن یک لحظه ای که بین ما این همه سال فاصله انداخت...