همه این ها
باید یک علت داشته باشد
فقط یک چیز
که
هم من و از قضا هم او
به خوبی حسش کرده ایم...
دارد
کم کم می کشد ما را
هم من و از قضا هم او را
این دوری از
منطقه...
+
حالا چند روزیست
کم کم
حس شک دارم
شاید باید رفت سر آن پیچ تاریخی
و
باز دوباره از اول
مسیر را انتخاب کرد...
بهرحال برایم همچنان جالب است
که
هرچیز هم بهم می ریزد
این کشش
اما هیچوقت رنگ نمیبازد...
کاش میشد
به تمام آنهایی که
حتی شاید خودم هم
اندک سهمی در مخمصه کشش ناگریز گرفتار کردنشان داشته ام
بگوییم
پیش از رفتن یقین کن
که
هرگز نه شکی خواهی کرد
نه پشیمان خواهی شد...
آخر دیگر وقتی رفتی
رفته ای...
راستش یعنی یک جور بلایی سرت می آید
که
هیچ درمانی ندارد
بخصوص اگر تو مال این حرف ها نباشی
و
بخصوص تر که میانه راه این حقیقت را بفهمی...
نه پیشی هست
و
دیگر نه پسی...
این بلا
یقینا آبولا نیست
وبا هم نیست
آبله هم حتی نیست
این بلا
نه مثل سیانور عمل میکند
نه زهر هلاهل
نه گاز خردل
نه عامل خون و اعصاب
نه ویروس بیو میودار است
نه اصلا
در لیست آشکار و پنهان سلاح های کشتار جمعی...
حتی تاثیر رادیواکتیوی هم ندارد
پس
هسته ای هم نیست
هیدروژنی هم...
اما
اثرش بخصوص اگر اهلش نباشی
و
بخصوص تر که اگر در میانه راه این حقیقت را بفهمی
دردش
همه چیزش
از همه این ها که انگشت شمردم
جان کاه ترست...
آری
این دقیقا همان معنایی است
که
کاش میشد پیش از طی طریق
به همه گفت:
جان کاه...
و میدانم
که همه میدانند جان کاه یعنی چه...
یک چیزی مثل همان سمی که باند مهدی هاشمی ملعون
خورانده بود
به
مرحوم ربانی املشی
و
چندسالی طول کشید تا سرطانی بروز کرد و او را شهید...
یک چیزی توی همین مایه ها...
البته اینجا
ابدا کسی ملعون نیست
اصلا نعوذبالله...
اتفاقا خیلی هم مرحوم است
همه یشان...
اما این درد خزنده...
تمام
حرفم این است
که کاش اهلش بودیم
و
تهش میشدیم
شهیدی به دست شهید...
اما این درد
خیلی بیشتر است
وقتی اهلش نباشی
و
بازهم دردناک تر است
وقتی میانه راه به این حقیقت برسی...
این بلا
هم
یک ابتلاء ست، همین!
چه قدر خوب بود این پست
:(