طی الارض-واپسین

روز سوم-مغرب

پادگان شهید علی محمودوند(معراج شهدا)

آنجا که باید از خانه ی ستاره ها بگویی،

فقط میشود از زبان

کهکشان گرد ها سخن گفت...

وارد خاکریز شدم..

سالها بود دیگر ازین سنگرها ندیده بودم..

همه چیز همانطور بود

فقط پاره پاره.پوسیده و رنگ ورورفته..

وارد سنگری شدم.

عکس امام هنوز بدیوار بود..

قرآن ومفاتیح روی طاقچه..

گوشه سنگر ساکی چشمم را گرفت..

نامه ای داخلش بود..

سعید جان! این بار مادرت خیلی بی تابی میکند.زود برگرد...

***

طلاییه را می کاویدیم.

درخشش پلاکی همه را سرشور آورد.

دفترچه ای در جیب پیرهنش بود.

بالای اولین صفحه نوشته بود..

عمه بیا گمشده پیدا شده!

***

وقتی برمیگشتیم مقر.

قمقمه مجید پازوکی هنوز پر بود..

توی اون گرمای وحشتناک.

لب به آب نمیزد..

دنبال یک جای خاص میگشت.

دم ظهر روی تپه ای 7-8متری نشسته بودیم.

یکباره برخاست.

حالش منقلب بود...

زیر لب میگفت پیدا کردم.

این همان بلدوزره...

جایی را نشان میداد

که دوشهید به سیم خاردار جوش خورده بودند...

وپشت سرشان 14شهید دیگر..

مجید بعضی هاشان را به اسم میشناخت..

مخصوصا دوتایی که روی سیم خاردار خوابیده بودند..

جمجمه هاشون باکمی فاصله روی زمین افتاده بود..

با قمقمه آب روی دندانهاشان می ریخت

وگریه میکرد..

بچه ها..ببخشید اون شب بخدا آب نداشتم بهتون بدم..

تازه آب براتون ضرر داشت..

برای خودش روضه می خواند...

***

پشت آمبولانس نوشته بودم

همسنگرم کجایی...

دوشبانه روز بود نخوابیده بودم.

خوابم برد..

کسی به شیشه میزد..

یک چوپان عشایر بود.

گفت هلال احمری ای؟

گفت خیلی وقته دنبالتان میگردم..

همراهم بیاید..

رسیدیم عین خوش..

کنارتپه ای کوچک.

خاکها را کنار زد.

شهیدی آرام خفته بود.

گفتم

چرااومدی سراغ من؟

گفت

پشت ماشین را خواندم...

***

رمز حرکت آن روزمان خانوم رقیه

سه ساله مولا بود...

خبرآوردند جایی شهید پیداشده..

رفتیم .

کنار یک ساختمان خرابه ای

دو شهید منتظرمان بودند.

همانجا روضه خرابه شام راخواندیم.

گفتم باید یکی دیگر هم باشد.

هرچه گشتیم پیدا نشد.

خبر دادند از جایی دیگر دوپیکر آوردند مقر..

راه افتادیم.

توی راه بدلم افتاد یکیش مشکل داره..

رسیدیم

یکیشان فقط ایرانی بود...

مزد آن روز را

از بی بی گرفتیم...