انگار
ناگهانی های خوبی
در راه است
بار سنگینی
روی دلم نشست
امشب
ولی
صدایی آشنا
دستم راگرفت
و برد
کانال ها را گشتم
رسیدم
به تو
ابراهیم جان
من باز بسوی تو
هادی شدم
انگار فرار
از تو
سودی ندارد
حتی اگر
به شوخی باشد
دیگر دوست ندارم
انکار باشد
نه از تو
نه از من
حالا که این همه
می خواهی
من سرتسلیمم
کار از کار گذشت
وقتی
پایم را کشاندی
به کانال خودت
کمیل نشین من
این سر و این دل
من
بیا
این هم
آغاز بازی های تو...
کمیل بخوان ابراهیم
می خواهم
بوی جگر سوخته
کانال را بگیرد
می خواهم
از شیب میشداغ
تند شوم
و
کنار یادمان سبز وسرخ
زیر سایه رقص پرچم ها
دستم را بگیری
و با سخاوت
کمی بیشتر بمانم
تو که خوب میدانی
می توانم
آن شب دیدی که
نترسیدم
دلم ریخت ولی
قدمهایم را تند نکردم
گذاشتم
با تو بودن را مزه کنم
شیرین بود
فرمانده
خبر خوب ت را بگو
من لابلای کرخه
گم کردم امشب
خودم را
بچه ی لج بازی
به قلاب ت گیر کرد
سردار
باید از آن زانو گرفته
می پرسیدی پیش از آمدن
می بینی
هرچقدر هم
ایراهیم
برایت روضه بخواند
باز یادت میرود
بی گدار! به آب نزنی
من لابلای هور
خودم را به رسم
علی
پنهان میکنم
اما قول ت
یادت نرود
من باید مجنون را ببینم
باید حسین را
که از سرپیچ خیبر
می آید
باید سید را که در دشت پناه گرفته است
باید مصطفی را که میدود
با آن قدمهای سنگین
باید محمد را وقتی
بلم به آب زده است واشکهایش دل به کارون
ابراهیم
می خواهم با تو
کنار گلوگاه بنشینم
تو فرمان بدهی
ومن
به آب بزنم
از آن نقطه رهایی
که خورشید هم
خود را درآن رها می کند
بیا این بار
روضه مادر بخوانیم
من با تو دم میگیرم
هیچ چیز مثل آن حزن صدای تو نیست
آخ
ابراهیم
می بینی
کافی است
فقط
دستت را به سمت قلبم
اشاره دهی
آتش ت
پاره می شود
و من
شعله میگیرم
بخوان ابراهیم
کمیل را...
بلند بخوان...
