از شکنجه های روزگار
هم کار و هم تعامل شدن
با
فرد یا افرادی است
که
شما را نخوانده و نشنیده و تامل نفرموده
پاسخ میدهند!
آخر سر هم خطاب به باقی ملت
میگویند
من شیفته مباحثه هستم و نه مجادله!
خوشمزه تر آنکه
به شما هم میگویند
از اولش هم من در پاسخ به شما حرف نمیزدم که!
اینجا یکباره سوال پیش می آید
که پس
بحث با که؟!
مباحثه با که؟!
یا خدا صبر
که این تازه اول راه است
+
سردار کجاست؟
تا ببیند
چقدر محتاج آن دو عبارت دست نویسش پشت قرآنم شده ام:
"صبر و تقوا را باهم داشته باش"