چهارستون بدنش می لرزید
اما
به خودش قول داده بود
گوشه مانتو اش
حالا
در مشت لرزان و رنگ پریده اش
مچاله میشد
حتی مشت شده هم می لرزید دستش...
انتظارها همه سختند
اما
بعضی هاشان جان آدم را میگیرند
مثلا
انتظار دلت از اراده ات...
یکباره از جا کنده شد
معلم جوان تازه سرجایش نشسته بود
مشغول وارسی لیست حضور و غیاب...
دخترک با صدایی بلند
گفت
اجازه آقا
و ناخواسته صدایش پایین آمد
ما شما را دوست...
معلم جوان
که با نهیب صدای دخترک در کلاس خاموش
به او نگاهی کرده بود
و
برداشته بود
محکم به روی میز فلزی اش زد
ساکت
تا وقتی اسمتونو نخوندم
کسی حق نداره بلند شه...
دخترک نشسته بود
از میانه های جمله اش
اما
حالا تمام آن لرز و اضطراب ها
شده بود بغض گنده ای
که
داشت خفه اش میکرد...
حالا هردو دستش پایین مانتویش را چنگ زده بود
تا
هم زانوهایش کمتر بلرزد
هم بغضش نشکند
احمدی...حاضر
بهبودی...حاضر
.
.
.
غزل...
غزل...
نیومده؟
غیبت هاش داره زیاد میشه ها
بهش بگید...
کسی از هم کلاسی ها
گفت
اومده آقا...حالش خوب نیست...بره بیرون؟
خب چرا وقتی اینقدر مریضه اومده؟
غزل...اگه میخوای میتونی بری بیرون...
کتاب های حسابانتون رو باز کنید
دخترک
زیر هجوم چراهای هم کلاسی هایش
گوشه یک صفحه بیربط
کتاب
با خط لرزانی نوشت
خواستم اما نشد...