جای یک پنج انگشت

نوشداروی سهراب

بغض دارد می کشد

دارد خفه میکند

دارد پاره میکند بند بند یکی را

نه دیگر اسمش بغض نیست

که این سیل روان

یعنی

پطروسک انگشتش را بیرون کشیده از حلق یکی

شلیکِ شروع!

همه چیز از یک تکرار شروع میشود

هم عادت

هم وابستگی

و

هم حتی

دلبستگی

اسمی نیست درکار...

انکارِ موجود!

شنیده ای

هرکه با... در افتاد، ور افتاد؟!

شوریده ی شدن...

گدازه ها

راهی دامنه اند

کناره گرفته اند از دهانه

از ستیغ

بی صدا...

فقط بگذار من
بفهممش...
کمی ش را به من بسپرش...

من دوستش دارم
بقدر نهایت تمام آدمهایت, خدا

بگذار تب هایش را رطوبت جبینش باشم
بگذار تنهایی اش را دستی
که اشکها را برمیگیرد از گونه ها

پاییز را عاشقم

اشتباه نکن!
این صدای فریادِ جاروی رفتگرِ خسته
 بر تنِ کسالت بارِ خیابان های نه چندان پاک نیس

صدای پاهای بی رمق من ند اینان؛
 که تنهایی اش را برسرِ برگ هایِ خشکِ
از چشمِ درختِ همسایه افتاده تلافی میکند