شگفتا...یاران!
گرچه حسین رزم آوران میدانش را گزیده است و سر به نیزه ها سپرده است...اما این زینب است که مقدر است کربلا را تا انتهای تاریخ بردوش کشد و نقش زند...و امروز عقیله جان! هروز بر سپاه برادر قرعه میزند...امان از حرم...امان از خیام...امان از دل زینب...چه خوش است این مرزهای آخر که محو می شوند...وقتی دنیا بر محور واپسین مستقر میشود...همه عالم، رسیده است بر منزل آخر...باور کنید دیگر باقی ای ندارد این ماجرا...یاران! پایان قصه دنیاست این روزها...دیگر آرامی نخواهد بود...امیرالمومنین...آری علی! هبوط فرموده است بر زمین...و ایستاده است در مرز کهن حق با باطل...حالا فاصله جبهه حق با ناحق به صد متر هم نمی رسد در شام و حلب...یاران! همه چیز در یک شبی که خفته بودیم در هم آشفت...پرده آخر به صدا در آمد...خداوند قصد انتها کرده است...زینب در خیمه سوخته خویش...عقیله! حسینیان را فرامی خواند از هر گوشه جهان سرد و تاریک...
و شگفتا!
که تو گویی آینه عباس شکسته است و صدها تکه شده...که از هرگوشه علمداری برمیخیزد به جانب حرم حسین میشود...حیدر کرار است که سپه سالاری میکنند این مقاتله آخر را...و علم حسین است بر شانه حیدری عقیله جان...علی ثانی علم بر میدارد...صدای حیدری دیگر از جانب دمشق می آید...عمه سپاه را گرد می آورد...تا ابد این قرار است...که زینب حسینی ها را چونان براده های آهن جذب سازد و به مقتل فرستد...
تکه ای گداخته درون سینه است که...در این قبرستان حتی نمیشود فریاد کرد...حتی فریاد...
خدایا بگذار دلت بسوزد برایم...
